vol van leeg

Lethargie
door: Wim Helsen

Zoals u nog wel weet, geachte leden van de academische jury,
heb ik vier jaar geleden van u een beurs toegewezen gekregen om een doctoraatsthesis te schrijven over de manier waarop lethargie werkt bij een individu.
Om mijn onderzoek te voeren, heb ik de inlevingsmethode toegepast.
Met veel succes bovendien.
Ik kan u trots melden dat ik de afgelopen vier jaar weinig overbodige energie heb verspild aan andere zaken dan mijn onderzoek.

Lethargie is de toestand waarin men zo lusteloos is dat men geen klop meer doet, alleen slapen, dromen, rondhangen en uitstellen.
De hardnekkige lethargicus brengt zijn dagen door in volstrekte dadenloosheid.
Hij ontplooit geen enkele zichtbare activiteit, maar zijn denkleven is daarom niet minder boeiend.
In zijn hoofd is het een komen en gaan van ideeën en gedachten.

Hij denkt bijvoorbeeld:”‘Ik zou misschien eens iets moeten doen vandaag.
Maar wat?
Er zijn zoveel dingen die kunnen gedaan worden:
Ik kan de afwas doen. Ik kan om brood gaan.
Ik kan een vreemde taal leren: Italiaans. Of Spaans.
Of Deens, voor als ik ooit in Denemarken kom. (Hoewel, daar kunnen ze goed Engels.)
Ik kan stoppen met roken.
Ik kan de buurvrouw leren kennen.
Ik kan een oud vergeten boek gaan lezen in de bibliotheek en dan op café gaan zitten om over dat boek te praten met de cafébaas.

Ik kan een brief schrijven naar de burgemeester.
Ik kan een tatoeage laten zetten in de vorm van een schaap.
Ik kan een baard laten groeien.
Of een paard verknoeien. (Hoe doet men dat?)
Ik kan een militair uniform kopen en een valse snor, en dan op zoek gaan naar iemand om seksuele dingen mee te doen.
Ik kan mij aansluiten bij een club van amateur-ornithologen.
Ik kan een collage maken met foto’s van de Pfaffs en van zeldzame weekdieren.
Ik kan gaan ruziemaken met een loketbeambte omdat hij mij niet vriendelijk genoeg te woord staat.
Ik kan zoveel mogelijk kleren aantrekken. Of uit, dat kan ook.
Ik kan een geheime gang graven, zoals de Vietcong.
Ik kan een varken gaan kopen. Of ik kan mijn fiets repareren.
Dat is ook een mogelijkheid.”

Zo springt de lethargicus in zijn denken van de ene ijsschots op de andere.
Als hij op een dag beslist om echt eens iets te gaan doen, dan zal hij zijn activiteit hoogstwaarschijnlijk stopzetten bij het minste obstakel en de rest van de dag wat lummelen.
De kans dat hij iets dat hij begonnen is, ook daadwerkelijk afmaakt, is klein.
Ook een strikte deadline, een grote beloning aan het eind van de rit of een levensbedreigende straf zullen hem niet doen bewegen.

Geachte leden van de academische jury, toen ik vier jaar geleden met mijn inlevingsonderzoek begon dacht ik dat de druk om een doctoraat af te leveren wel groot genoeg zou zijn om uiteindelijk iets te schrijven, maar blijkbaar is mijn inlevingsvermogen in het denken van de lethargicus groter dan ik zelf had ingeschat.
Wat op zich ook erg interessant is.

Vandaar dat ik u bij deze vraag om bij hoge uitzondering de periode voor het maken van deze doctoraatsverhandeling met vier jaar te verlengen, met behoud van beurs.
Ik verzoek u vriendelijk om snel te beslissen, als het kan liefst voor vanmiddag.

Met enorme hoogachting, rekenend op uw begrip voor de moeilijkheden in mijn wetenschappelijk werk,
dankuwel