hiernamaals

alleen lag zij
een steriel witte kamer met opgeklopte hoofdkussens

haar laatste hartslag naderde

eigenlijk verlangde ze wel naar de ultieme rust
ze verheugde zich op de tunnel en het zachte licht

haar laatste uitademing was dan ook een opgeluchte zucht

wat een teleurstelling..

het licht aan het einde van de tunnel-verhaal,
bleek iets meer nuances te hebben dan gedacht

voor de ter aarde gestelden was er die serene tunnel
gewichtsloos voortzwevend naar het licht.

crematie was haar keuze geweest..
en, oh, hoe wrang
wat een ultieme teleurstelling!!

voor de gecremeerden zag het plaatje er iets anders uit.

de tunnel was er inderdaad
edoch het gewichtloos zweven naar het helende licht bleek,
uit praktisch oogpunt, vervangen te zijn

een lange, lopende band
liggend tussen as van velen
niks lieflijk geluid…
enkel aandrijfmechaniek geratel

………ademloos zuchte zij
was het leven al geen lolletje
nog vervelender bleek de dood !

foto: Janssen & De Kievith

De Liefde

De Liefde

Ach ja, de liefde
Hoe zoet, hoe mooi, hoe zuiver

Ach, de liefde
heerlijk hoor,…maar soms ook zo’n gedoe !

en daarom zijn er dus vlinders

zwevend lief elfje
hopeloos verloren was zij
op weg naar…dat wist ze zelf nog niet
maar dat was ook niet zo belangrijk
als ze maar vast op weg was

en daarom zijn er dus vlinders
omdat er te weinig wonderen gebeuren

een zo’n schat
met papieren vleugels
trok erop uit om zacht te landen
en elfje vond plots haar weg weer
en dat er iemand was die dat wel o.k vond
iemand die haar vertelde dat vluchten zinloos was
dat de wereld eigenlijk een waterval is
dat soms als het tegenzit
je omhoog moet klimmen
maar soms ook
o hoe zoet
met verbluffende snelheid omlaag duizelt

en daarom zijn er dus vlinders
omdat er te weinig wonderen gebeuren

_____________

tekst:
een beetje van Myrdin en een beetje van de wonderschone ridder, genaamd Pleun.

brief

wij

beiden dachten ze dat ze enig waren in hun soort
jaren waren voorbijgegaan
jaren waarin ze voelden en beleefden
zich vaak eenzaam en inferieur voelend
want ze stonden alleen
niemand leek te begrijpen wat zij begrepen
niemand leek te voelen wat zij voelden
niemand dacht wat zij dachten
probeer dat maar eens duidelijk te maken….
wederom onbegrip!!!

na vele jaren te hebben rondgezworven
te hebben geleerd van alles wat hen op het pad kwam
gebeurde er, plots en zomaar, ineens iets wonderlijks…

op een prachtige, bloedrood gekleurde hemelavond
zaten de goden gemoedelijk bij elkaar
ze waren bij elkaar gekomen omdat er iets feestelijks te gebeuren stond

de goden hielden het paar al geruime tijd in de gaten
voor hen alle was het duidelijk..
die twee hadden hun tijd op aarde goed gebruikt
ze zijn niet verdronken in de golven
ze hebben zo goed en zo kwaad als het ging, leren zwemmen
uiteindelijk zelfs in hun eigen tempo…

de goden knikten naar elkaar
het paar zou zeggen “eindelijk”
de goden dachten “nu al!”
het was tijd

met beide voeten stevig boven de aarde zwevend
werden ze alletwee op een zo wonderlijke, magische manier verrast
dat ze even niet wisten wat hen overkwam

ineens vielen alle puzzelstukjes samen
alles klopte..
alles
alles wat altijd al gevoeld werd, maar niet bestond
alles bleek ineens wel te bestaan
nee, ze waren niet gek geweest
niet wereldvreemd geweest al die jaren
geen zonderlingen die dingen dachten en voelden die niet gedacht en gevoeld mochten worden
de gelukswolk die ooit (in onbewaakte momenten) werd gevoeld en geproefd, bleek geen utopie te zijn
alles klopte…
alles viel samen