Samenwerking
Geplaatst op: november 17, 2004 Hoort bij: plat 13 reacties
“Hij hoopte dat het voldoende was,..
paars was tenslotte haar lievelingskleur.
Vol goede moed liep Willem zijn noodlot tegemoed.
Volle boodschappentas in de ene, gemengd boeket in paars in de
andere hand.”
___________
O.k, aan jullie de eer om het vervolg van dit verhaal neer te typen.
iedere logger een stukje,
ik ben benieuwd waar we uitkomen !
Planet M. 
“hoi met mij” giechelde ze
“lieverd luister, er is iets tussen gekomen,…ik ga het niet redden vanavond,..sorry”
“ja, ik vind het ook heel jammer, ik had me er erg op verheugd
* lieve glimlach* , maar weet je wat, kun je morgen, dan maak ik het helemaal goed met je ”
“uhu, ja is goed, * giechel giechel* ja, ik ook van jou”
“tot morgen dan hxc3xa8, kusje”
ze hing op met een mysterieuze glimlach rond haar mond, haar moeder zou eens moeten weten dat ze ongewild onderdeel was geworden van haar snode plan.
vol flair draaide ze zich om en kwam weer de kamer binnen.
“nou willem, vertel eens hoe is het met je,
wat heb je de laatste tijd allemaal gedaan,…heb je nog werk gevonden trouwens?”
willem had het he-le-maal gehad nu!
eerst dat telefoontje, ze had dus al een nieuwe lover!
en nu die vragen, altijd maar dat gevraag van haar.
en dan nog erger,..hij moest antwoorden wist hij, afschepen was geen optie bij annelies.
“uhm, ja,…ik heb een tijdje ergens gewerkt, maar het contract is net afgelopen” loog hij “dus ik ben weer druk in de weer met solliciteren, je kent het wel”
“nee, dat ken ik niet” zei ze bits “ik werk al jaren bij hetzelfde bedrijf zoals je weet, ik heb zelfs pas promotie gemaakt”
truttige strever dacht willem maar zei “goh, wat goed joh, je zult wel trots zijn op jezelf ”
hij ging verzitten en nipte opgelucht aan zijn thee, het vragenvuur was ten einde, godzijdank, dat was met een sisser afgelopen.
ze moest eens weten wat hij allemaal had uitgevreten sinds de laatste keer dat ze elkaar hadden gezien.
eerst die roofoverval op de poelier, wekenlang was hij opgejaagd door de politie.
toen al die maanden in de bak en daarna dat lullige stoffige baantje bij die randgroepellende-school.
“willem” ze keek hem indringend aan “wat wil je eigenlijk van me” “je komt hier binnen met je boeketje en je boodschappen” “vervolgens draai je om de hete brij heen als ik je gewoon een normale vraag stel” “wat moet je nou! “
LikeLike
Hij had hem namelijk toen al een tijdje niet gewassen. Dat was de meteen de laatste keer dat ze de liefde hadden bedreven. Nahja, “Die kleurcombinatie staat je goed, lekker vrolijk, paars en geel en roze, leuk hoor” zei hij.
Toen ze zich naar de spiegel draaide goot hij snel een scheut witte rum in zijn thee, dat flikte ze elke keer weer, die ellendige sterrenmix. “Maar hadden wij nou vanavond afgesproken of volgende week” “Ik zou vanavond komen koken, dat weet je toch, ik heb alles meegenomen” “Ik heb mij vergist dan, vind je het erg om volgende week terug te komen?” “Ja, dan kan ik niet en ik heb net zo uitgekeken naar deze avond” “Vooruit dan, maar dan moet ik nu eerst even iemand bellen” Ze heupwiegde de kamer uit naar het balkon, Willem vertwijfeld achterlatend. Had ze met iemand anders afgesproken? Zo ja met wie dan? Had ze een ander?
LikeLike
als die bank eens zou kunnen spreken , dacht hij terwijl hij plaats nam.
wat hadden ze daar niet een hoop lol op gehad ,..ooit.
stiekem tasten zijn ogen de kussens af.
zou ie er nog zitten,.. die vlek die zou kunnen getuigen dat hun intieme samenzijn toch echt had plaats gevonden !
annelies kwam binnen met de thee
“het is sterrenmix, ik hoop dat je dat lust!””
tuurlijk wist ze het antwoord al,….hij was trouwens uberhaupt nooit z’on thee-man geweest.
ha, dat zal hem leren dacht ze.
het was natuurlijk maar een klein steekje, maar ze moest ergens een begin maken.
maandenlang was ze helemaal van slag geweest door die lul.
LikeLike
“Ik heb wijn meegebracht!” zei hij schuchter “zullen we die opentrekken?” Onverstoord vulde ze de waterkoker en antwoordde met haar rug naar hem toe: “Ik drink niet door de week!” Willem begon zich ongemakkelijker en ongemakkelijker te voelen door haar afstandelijke gedrag en hij voelde zweetdruppels langs zijn rug naar beneden parelen. “Doe dan maar thee… alsjeblieft…” Annelies zette 2 grote theeglazen op een oud Coca-Cola dienblad waar nog net de glimlach van de welbekende kerstman te zien was. “Ga maar alvast in de kamer zitten.” zei ze kortaf…
LikeLike
Willem wilde weg.
Waarom, waarom was zij het toch die hij niet uit zijn hoofd kon zetten!!
” alsjeblieft, ..”
terwijl hij op zijn lip beet overhandigde hij haar de bloemen.
haar blik sprak boekdelen.
god, wat kende hij die blik goed,…al te goed..
“je houdt toch zo van paars ?” sprak hij vertwijfeld.
“ja hoor”, zei ze laconiek “dank je wel, kom verder”
tja, ik kan hem nu toch niet zo maar weer wegsturen, dacht Annelies
“ik wilde net een pot thee zetten,. blief je ? “
LikeLike
Met een schuine blik keek ze naar het bosje bloemen dat hij stevig in zijn handen had geklemd. Er viel iets onder zijn arm vandaan.
Kluns, dacht ze terwijl ze met een onwillekeurig gebaar haar rokje nog verder naar beneden trok. Ze voelde een lichte walging in haar opkomen alsof ze een vlaag verkeerde parfum rook.
‘Kom verder.’ Ze kon de tegenzin in haar stem niet verdoezelen.
LikeLike
Nadat ze haar bevallige achterwerk had ontdaan van de laatste resten, hees ze zich snel in haar knalgele panty en bijpassende rokje. De lippen werden snel nog even van een roze kleur voorzien, haar donkere krullen werden geordend. Toen ze zijn stem hoorde begon haar hart te bonzen…..dat kon toch niet waar zijn, dat had ze niet verwacht, zeker niet na de laatste keer. “Verrek, ben jij het” riep ze verbaasd en enigszins gexc3xafrriteerd door het trapgat naar beneden.
LikeLike
“lukt het” riep zijn grote schat van boven
kutkutkut dacht willem, waar ben ik in godsnaam mee bezig….
“jaa, het gaat wel hoor,…
*godverdegodver wat doe ik hier eigenlijk*
de tas plaatste hij tegen de muur, die moest maar even wachten
“ik uh,.. ik dacht ik uh,..
ik bedoel,..sorry van laatst”
onhandig liep hij de trap op
bloemen en krant in zijn linkerhand, terwijl hij met zijn rechter die verrekte stropdas wat losser deed en zijn jasje recht trok.
LikeLike
Waarom ben ik hier? Waarom in godsnaam?, zo dacht hij. Had hij de afgelopen tijd niet al voldoende tegenvallers te verwerken gekregen? Zijn parttime functie als bibliothecaris bij een Islamitische scholengemeenschap bekleedde hij sinds afgelopen dinsdag niet meer. Het was een kwestie van tijd geweest voordat de directie er achter kwam dat hij grote delen van de dag zijn roes lag uit te slapen in het aangrenzende kantoortje, volgepropt met afgeschreven schoolmeubilair. Het had drie en een halve week geduurd. Hij vond het eigenlijk al niks. Hij had niks met boeken, al had hij daar tijdens zijn sollicitatiegesprek uiteraard weinig blijk van gegeven. Hij had de baan aangenomen om zijn reclasseringsambtenaar even koest te houden. Had hij dit onbezonnen besluit al genomen voordat hij zijn baan verloor? Zijn chronologische tijdsbepaling liet hem in de steek, evenals zijn gevoel voor evenwicht waardoor hij even later languit in de gang lag.
LikeLike
“Hoi, kom snel boven” riep ze, “ik zit nog op het toilet” De smalle steile trap lag aan zijn voeten, het trekkoord deinde nog na. “En neem meteen de krant mee” Verdomme, dacht Willem om zich heen kijkend met beide handen vol, welke zou het zijn? Ik neem de Volkskrant wel mee. Moeizaam bukte hij zich, het cellofaan kraakte. Hij pakte de krant met zaterdagbijlage en duwde met zijn kont de deur dicht geholpen door een lichte tocht.
LikeLike
“Je bent raar!” had ze bij de eerste ontmoeting gezegd. “Ik hou wel van raar!”
Maar nu had hij toch sterk het gevoel dat ze van hem verwachtte dat hij eens een keer “normaal” zou doen. Dus al zijn principes opzij en een bos bloemen gekocht en boodschappen gedaan voor het diner dat HIJ ging bereiden. “Houdt ze eigenlijk wel van champignons?” bedacht hij zich nu pas terwijl hij met zijn voet de zoemende deur opendrukte…
LikeLike
“Zou ze hier nog wonen ??” dacht hij. “Wat als ze inmiddels verhuisd is ?? Dan sta ik hier mooi voor lul met dat paarse boeket…”. Willem voelde de moed in zijn schoenen zinken. Hij wou nog vlug weglopen, maar het was te laat. Met piepende scharnieren zwaaide de deur open…
LikeLike
Met opzet had hij een lange omweg gelopen om zijn noodlot uit te stellen. Een tijdelijkheid, er was geen ontkomen aan, de magneet was te krachtig en de tas werd te zwaar. De neus van Willem drukte op de rode deurbel, Westergracht 34 A 3e etage, achter, een gezellig oud pand, scheefgetrokken door verjaring. Het pand stond in de mooie oude binnenstad van de gemeente A, de gemeente waar hij haar voor het eerst had ontmoet.
LikeLike